Alles Over Rauwe Versus Gedecarboxyleerde Wiet

De wietplant is erg complex en bevat ruim vierhonderd verschillende chemicaliën. Daarvan zijn cannabinoïden misschien wel de bekendste. Toch weten we nog lang niet alles over hoe ze werken en wat hun invloed op het menselijk lichaam is.

In dit artikel kijken we naar cannabinoïdezuren versus gedecarboxyleerde cannabinoïden. We onderzoeken daarbij hun verschillen, voordelen, werkingsmechanismen en nog veel meer!

Rauwe versus gedecarboxyleerde wiet: wat is het verschil?

Met rauwe wiet bedoelen we plantmateriaal dat nog niet gedroogd en gecured is. Het zit ofwel nog aan de plant zelf of is net geoogst. Het drogen en curen van de toppen verlengt hun houdbaarheid en behoudt hun smaken en geuren. Als je het drogen en curen overslaat en rauwe, net geoogste wiettoppen in een pot stopt, zullen ze dan ook vrij snel bederven. De ophoping van vocht in en rond de toppen is namelijk een perfecte broedplaats voor schimmels en bacteriën.

Bovendien bereid je met drogen en curen je toppen voor op consumptie. Je start hiermee namelijk een chemisch proces dat 'decarboxyleren' wordt genoemd. Dit proces breekt in feite de chemische bindingen af in de hars van de toppen. Daarmee worden vele cannabinoïden 'geactiveerd' die wiet haar unieke effecten geven.

Cannabinoïden: een korte introductie

De wietplant bevat ruim honderd cannabinoïden. De bekendste en rijkelijkst aanwezige zijn THC en CBD. Daarom zijn deze twee cannabinoïden ook het meest onderzocht.

Het klinkt misschien verrassend, maar THC, CBD en veel andere secundaire verbindingen die je wellicht wel kent (CBG, CBC, CBN, etc.), zijn van nature niet in levende of rauwe wietplanten aanwezig. In plaats daarvan worden ze geleidelijk door enzymatische processen uit cannabinoïdezuren gesynthetiseerd.

Wat zijn rauwe (of zure) cannabinoïden?

Cannabinoïdezuren zijn de eerste cannabinoïden die door levende wietplanten worden geproduceerd. De biosynthese van cannabinoïden begint met CBGA, of cannabigerolzuur. Deze stof wordt in de trichomen van bloeiende wietplanten aangemaakt, en helpt bij de regulatie van celnecrose en natuurlijke snoei. Dit zijn twee belangrijke processen die bloeiende cannabisplanten helpen hun energie in de ontwikkeling van toppen te steken.

CBGA werd in 1960 voor het eerst door onderzoekers uit Israël geïsoleerd. Toch heeft het sindsdien nauwelijks aandacht gekregen. Daarom weten we niet veel over de functie van deze verbinding en de invloed ervan op mensen (Hazekamp et al., 2004). Naast CBGA is CBGVA, of cannabigerovarinezuur, het andere belangrijke cannabinoïde-zuur dat door levende wietplanten wordt gesynthetiseerd. Naar deze stof is nog minder onderzoek gedaan.

Naarmate bloeiende cannabisplanten rijpen, worden CBGA en CBGVA gesynthetiseerd om zes belangrijke cannabinoïdezuren te produceren: CBGA wordt gesynthetiseerd in THCA (tetrahydrocannabinolzuur), CBDA (cannabidiolzuur) en CBCA (cannabichromeenzuur), en CBGVA wordt gesynthetiseerd in THCVA (tetrahydrocanabivarinezuur), CBDVA (cannabidivarinezuur) en CBCVA (cannabichromevarinezuur).

De concentratie van deze cannabinoïdezuren in geoogste planten varieert. Dit is namelijk afhankelijk van de plantengenen, de kweek en het oogstmoment. Als je de toppen na de oogst vervolgens droogt, zullen de cannabinoïdezuren langzaam decarboxyleren en in niet-zure cannabinoïden veranderen.

Bronnen van cannabinoïdezuren

Cannabinoïdezuren worden meestal in de hoogste concentraties aangetroffen in trichomen op:

• de jonge toppen van wietplanten (hoogste concentratie);
• de suikerblaadjes (gemiddelde concentratie);
• de fan leaves (laagste concentratie).

Vooral de bladeren van levende wietplanten worden door thuiskwekers regelmatig voor verse sappen, smoothies en salades gebruikt.

Wat zijn gedecarboxyleerde (of geactiveerde) cannabinoïden?

Gedecarboxyleerde, of geactiveerde, cannabinoïden zijn de opvolgers van de eerder genoemde zure cannabinoïden. Het proces van decarboxyleren draait om hitte, waarbij één koolstofatoom uit de koolstofketen van een cannabinoïde-zuur wordt verwijderd. Daarmee verandert het cannabinoïde-zuur in een niet-zure tegenhanger. Hieronder zie je wat er tijdens decarboxylatie met diverse cannabinoïdezuren gebeurt:

• CBCA wordt CBC
• CBCVA wordt CBCV
• CBDA wordt CBD
• CBDVA wordt CBDV
• CBGA wordt CBG
• THCA wordt THC
• THCVA wordt THCV

Het proces van decarboxyleren gebeurt vanzelf, en verloopt heel geleidelijk tijdens het drogen en curen. Een groot deel vindt echter plaats als je de wiet aansteekt, vapet of ermee kookt. De hitte van je aansteker, vaporizer, gasfornuis of oven breekt de koolstofketen in de cannabinoïdezuren af, waardoor hun chemische structuur verandert en er CO₂ in de vorm van rook of damp vrijkomt.

Bronnen van geactiveerde cannabinoïden

Gedecarboxyleerde cannabinoïden zijn van nature niet aanwezig in levende wietplanten. Ze worden gesynthetiseerd wanneer je:

• gedroogde toppen rookt of vapet;
• kookt met wiet;
• droge toppen in extracten of concentraten omzet.

Zure versus gedecarboxyleerde cannabinoïden: wat is beter?

Of je de voorkeur geeft aan zure of geactiveerde/gedecarboxyleerde cannabinoïden hangt vooral af van de reden waarom je wiet gebruikt. Wil je high of stoned worden? Dan moet je gedecarboxyleerde cannabinoïden hebben en dan vooral THC. THC heeft veel affiniteit met CB1-receptoren, een belangrijk onderdeel van het menselijke endocannabinoïde systeem (ECS). Door zich aan deze receptoren te binden, ontstaat die iconische high. Geen enkele andere plantaardige cannabinoïde (gedecarboxyleerd of zuur) heeft zoveel affiniteit met CB1-receptoren. Daarom wordt THC algemeen beschouwd als de 'cannabinoïde die een high opwekt'.

Naast recreatief gebruik, worden THC en andere geactiveerde cannabinoïden (waaronder CBD en CBG) ook wel om therapeutische redenen benut. De afgelopen jaren zijn de stoffen daarbij vaak bestudeerd om te kijken in hoeverre ze farmacologisch inzetbaar zijn. Studies zijn nog in volle gang, maar gedecarboxyleerde cannabinoïden zijn al bij diverse lichamelijke en geestelijke aandoeningen getest.

Aan de andere kant kunnen cannabinoïdezuren aantrekkelijk zijn voor mensen die wiet willen gebruiken zonder high te worden. Er is niet veel onderzoek gedaan naar zure verbindingen als CBGA, CBDA en THCA, maar 'green juicen' is een groeiende trend die de aandacht op deze cannabinoïden vestigt. Cannabisonderzoekers, zoals de beroemde dr. Ethan Russo, hebben zich ook openlijk uitgesproken over de unieke voordelen van cannabinoïdezuren (Project CBD, 2020).

Er is veel meer onderzoek nodig om de werkingsmechanismen en mogelijke voordelen van cannabinoïdezuren te begrijpen, maar wel is al onderzocht of ze misschien impact hebben op:

• pijn en ontstekingen (Palomares et al., 2020);
• bacteriën (Martinenghi et al., 2020);
• de immuunrespons (van Breemen et al., 2022);
• pathogene schimmels (Radwan et al., 2009).

Om nog iets meer inzicht in de verschillen tussen gedecarboxyleerde en zure cannabinoïden te krijgen, laten we eens kijken naar hun chemische structuur, toepassingen, effecten en veiligheid:

Chemische structuur

Vanwege hun unieke chemische structuur, zullen zure en gedecarboxyleerde cannabinoïden waarschijnlijk op andere lichamelijke receptorcellen inwerken, in elk geval tot op zekere hoogte. Daarmee zullen ze ook aan andere behoeften en voorkeuren voldoen. Tegelijkertijd proberen onderzoekers momenteel uit te vinden of het combineren van cannabinoïdezuren met geactiveerde cannabinoïden nuttig kan zijn om bepaalde problemen te tackelen.

Toepassingen

De simpelste en gemakkelijkste methode om gedecarboxyleerde cannabinoïden te gebruiken? Dat is het roken of vapen van gedroogde en gecurede toppen of extracten (wat in veel landen nog altijd illegaal is). Cannabinoïdezuren vind je echter in levend plantmateriaal, wat je rauw kunt eten of juicen. Deze methode is discreter dan het roken van wiet met een joint of een bong, maar je moet dan wel levende wietplanten in handen kunnen krijgen, wat ook niet altijd legaal is.

Therapeutische effecten

Zoals vermeld, weten we nog lang niet alles over de wietplant. Dat gezegd hebbende, zijn gedecarboxyleerde cannabinoïden vaker bestudeerd dan cannabinoïdezuren. Er zijn weinig zorgen over de veiligheid van cannabinoïdezuren, maar omdat we van deze verbindingen veel minder weten dan van hun niet-zure tegenhangers, moeten we voorzichtig zijn met het speculeren over mogelijke effecten.

Veiligheid

Het is bekend dat de mate van giftigheid van cannabinoïden erg laag is. Dat betekent echter niet dat iedereen ze veilig kan gebruiken. Zowel zure als gedecarboxyleerde cannabinoïden worden volop gebruikt voor recreatieve en therapeutische doeleinden, maar er is meer onderzoek nodig voordat we specifieke adviezen kunnen geven.

Zure, gedecarboxyleerde en synthetische cannabinoïden: de verschillen

Zure, gedecarboxyleerde en synthetische cannabinoïden (die in een laboratorium worden gemaakt) hebben stuk voor stuk unieke chemische structuren, potentiële effecten (zowel negatief als positief) en toepassingen. De wietwereld is groot, en we staan pas aan het begin als het gaat om inzicht in de vele fascinerende facetten van deze oude plant. Naarmate er meer onderzoek over de wietplant en haar verbindingen verschijnt, zullen we hopelijk ook nieuwe, veilige manieren vinden om de plant voor holistische en recreatieve doeleinden te gebruiken.

Steven Voser

Steven Voser is een onafhankelijke cannabisjournalist met meer dan zes jaar ervaring in het schrijven over alles omtrent wiet: hoe je het kweekt, hoe je er optimaal van geniet, maar ook de groeiende industrie en het onduidelijke juridische landschap eromheen.

Lees bio