Een Interview Met Jon Hopkins Over Music For Psychedelic Therapy

In dit diepte-interview spreken we Jon Hopkins over zijn meest recente release: Music for Psychedelic Therapy. Dit muziekstuk is gemaakt met de baanbrekende visie om gebruikers te begeleiden bij hun trip.

De volledige opname van dit interview is nu op Spotify te beluisteren. Let op: het interview is in het Engels.

Dit album bevat geluiden uit de jungle van Ecuador en de bossen in het zuiden van Engeland. Daarmee onderscheidt het zich van welk ander muziekstuk dan ook. Het houdt het midden tussen ambient soundscapes en een krachtige symfonie, en is ontroerend, maar tegelijk opvallend neutraal. Dit contrast biedt de perfecte begeleiding voor een diepgaande trip. Het helpt je op de juiste weg, zonder je ervaring te belemmeren.

Omdat het je de ruimte geeft om je eigen, unieke reis te maken, laat Music for Psychedelic Therapy zich beter omschrijven als iets waardoor je je kunt verwonderen, in plaats van als muziek om gewoon naar te luisteren.

Max: Wat heeft je interesse in psychedelica gewekt? Was het een gebeurtenis of is dit na verloop van tijd gegroeid?

Jon: Mijn band met psychedelica is nogal uitgebreid en complex. Het begon toen ik als tiener een beetje met wiet experimenteerde. Hoewel dit geen psychedelicum wordt genoemd, is het voor mij een van de sterkste drugs die er bestaan. Bovendien had ik geen idee wat ik deed. Ik gebruikte er dan ook veel te veel van.

Naar mijn idee heb ik met dit experimenteren een soort innerlijke wereld betreden waarvan ik het bestaan niet eens wist. Het heeft de sluier opgelicht en me geïntroduceerd in een innerlijke wereld vol wonderen. Het waren altijd bijzondere ervaringen die gepaard gingen met muziek, een extreme body rush en allerlei ongelooflijke beelden.

Maar na een aantal jaar werkte het gewoon niet meer voor me. Wat ik ook probeerde om dezelfde staat te bereiken, het lukte niet. Uiteindelijk begon het zelfs een nadelig effect op mijn leven te hebben. Daarom stopte ik er volledig mee en gebruikte ik zo'n acht jaar lang geen psychedelica. Tegen de tijd dat ik een jaar of 26, 27 was, had ik leren mediteren en ademhalingstechnieken aangeleerd. Daardoor stond ik waarschijnlijk wat sterker in mijn schoenen en voelde ik dat ik weer in staat was om die innerlijke wereld te verkennen.

Max: Wanneer je enigszins objectief kunt observeren wat er in je hoofd gebeurt, kun je misschien wel het meeste uit je trip halen, zodat deze niet alleen maar verwarrend is.

Jon: Ja, juist. Inderdaad. Toen ik voor het eerst magic mushrooms probeerde, was dit op een mooi strand in Schotland met een paar van mijn beste vrienden. Ik zou het echter niet direct ceremonieel noemen, want het was meer een kwestie van samen drinken en een hoop paddo's eten.

Maar het was zo spectaculair, zo vredig en er werd volop gelachen. Het voelde een beetje als een nieuwe kennismaking met de schoonheid van de natuur. Bij zonsopgang zat ik alles met verwondering te aanschouwen, alsof ik het voor het eerst zag. Iedereen die weleens magic mushrooms heeft gebruikt, heeft dit vast weleens meegemaakt en weet wat een levensveranderende ervaring dit is.

Ik weet nog dat ik dacht: is het niet ongelooflijk dat je in de natuur paddenstoelen kunt plukken die je een ervaring bieden die zorgt dat je de wereld waarin deze paddenstoelen leven, wilt beschermen? Het voelde bijna alsof de aarde dit ontwikkeld heeft als een vorm van zelfbehoud, begrijp je wat ik bedoel?

Max: Ja, dat is een mooie manier om ernaar te kijken. Heb je ook een specifieke kijk op de psychedelische ervaring, bijvoorbeeld wat het betekent?

Jon: Nou ja, er zijn er zoveel. Wat ik wil zeggen, is dat de ervaringen allemaal verschillend zijn en het echt van de drug afhangt. Een psilocybine trip is voor mij meer open en naar buiten gericht, terwijl andere trips je juist op een diepe en doelbewuste innerlijke reis sturen die vaak veel intenser is.

Een DMT-trip bijvoorbeeld. Zo'n trip biedt een heel ander realiteitsniveau, dat helemaal niets van doen lijkt te hebben met het alledaagse leven. Het is een compleet andere ervaring die je gewoon niet kunt plaatsen, terwijl psilocybine je kan begeleiden om aandacht te schenken aan de dingen in je leven die aandacht verdienen.

Max: Ik vind 'begeleiden' een goede term. Het lijkt daarmee alsof het je aan de hand meeneemt en weet wat het beste voor je is. Zelfs als het je naar duistere plaatsen leidt, zorgt het dat dit aangenaam verloopt.

Jon: Tenzij je de verkeerde dosis gebruikt, waar ik altijd voorzichtig mee ben, omdat ik dit wil vermijden. Ik heb gehoord dat magic mushrooms ook best verraderlijk kunnen zijn en de neiging hebben om hun eigen plan te trekken als je echt extreme doses gebruikt. Maar dat is dan ook iets wat ik niet doe.

Max: Dan over je album, Music for Psychedelic Therapy. Dat heb ik al een tijd willen beluisteren, dus dat besloot ik te doen. Ik gebruikte daarbij paddo's met een MAOI, waardoor het eigenlijk meer op een DMT-trip leek.

Jon: Oh wow, hoelang duurde het dan?

Max: Het duurde waarschijnlijk ongeveer acht uur, maar ik heb nog nooit zo hoog gepiekt. En tijdens de hele trip bleef ik op die piek!

Jon: Dat klinkt nogal heftig.

Max: Ja, dat was het ook. Ik had visioenen, enzovoort. Het was heel raar, maar heel spectaculair. En je album was daar een belangrijk onderdeel van.

Jon: Het probleem met het album is dat het dan eigenlijk acht uur lang zou moeten duren. Alleen het lastige is dat het me acht jaar zou kosten om dat te maken. Toch zal ik er zeker nog andere volumes van uitbrengen. Maar het album duurt eigenlijk net zo lang als een ketamine-trip, dus daar werkt het het beste voor.

Max: Is het daar ook speciaal voor bedoeld?

Jon: Nou, niet bewust. Ketamine wordt niet gezien als een psychedelicum. Maar als je het mij vraagt en het woord 'psychedelisch' als 'bewustzijnsverruimend' vertaalt, dan is het zo psychedelisch als maar kan!

Naar mijn idee is het album ontstaan uit een mix van ketamine trips en DMT-trips. Ik denk dat veel van de geluiden meer gerelateerd zijn aan een DMT-trip, maar dan verpakt in de ervaring die ketamine biedt. Die gaat gepaard met een bepaalde mate van veiligheid en gebrek aan angst, en heeft bovendien een korte duur.

Wat mij betreft, en veel mensen zijn het hiermee eens, krijgt muziek — vooral met een meeslepend sound design zoals in dit geval — tijdens een ketamine-trip meer body. Vervolgens wordt dit je hele universum, waarin je compleet ondergedompeld wordt. Voor mij voelde het alsof ik een soort superkracht had gekregen om een universum te creëren en daar vervolgens een uur in kon verblijven. Vergelijk het met het bouwen van een sonisch paleis waar je in kunt ronddwalen. Het leek eigenlijk wel een droom!

Max: Ja, ik denk dat 'sonisch paleis' een interessante beschrijving is. Toen ik probeerde te mediteren tijdens het luisteren, ontstond er een soort fractal die onveranderd bleef. Achter mijn oogleden verscheen een gestructureerde wereld met dimensies die ik niet begreep. Het voelde echt als een soort vorm, maar geen strikte vorm. Het was echter zeer aanwezig en bijzonder aangenaam!

Jon: Richting het eind van het productieproces gebruikte ik misschien elke drie weken ketamine, gewoon om te zien wat het deed. En weet je, ik had op een gegeven moment intuïtief door dat het album klaar was, en dat er niets meer veranderd aan hoefde te worden. Wat het precies was, weet ik niet. Maar ik wist gewoon dat het klaar was. Daarom zit er een vreemde soort intelligentie achter het proces dat niet van mij afkomstig leek, maar meer op intuïtie gebaseerd was.

Max: Oké, gaaf. Heb je wat dat betreft bij het maken de bedoeling gehad om de luisteraar tijdens het hele stuk mee op een soort reis te nemen? Want ik kreeg sterk de indruk dat het me meenam naar verschillende plaatsen voordat het stuk eindigde. Of gaat dat gewoon vanzelf?

Jon: Ja, eigenlijk is mijn manier bij het schrijven van muziek altijd organisch. Dus ik plan eigenlijk nooit iets. Zo was het 'Tayos Caves'-deel van het album eigenlijk eerst geschreven en bedoeld als een apart muziekstuk. Maar bij het ontstaan van 'Sit Around the Fire', het laatste nummer, besefte ik dat dit een afsluiter van een album moest worden.

Zo ontstond het idee om een volledige plaat met dit soort muziek te maken. Vervolgens was het gewoon een kwestie van vertrouwen op de intuïtie waar ik voor mijn andere albums ook altijd op vertrouwde. Een kwestie van net zo lang werken tot alles op zijn plaats valt en erop vertrouwen dat alles gebeurt omdat het onderbewustzijn dat zo wil.

Max: Ik denk dat het bij creatieve bezigheden inderdaad het beste werkt als je je kunt overgeven, zodat je vanzelf de juiste richting op gaat. In elk geval is het bij mij ook zo dat dingen dan vanzelf gaan.

Jon: Ja, ik denk dat dat zo is. Het is een proces waarbij je aan jezelf kunt ontsnappen, zoals dat wel wordt genoemd.

Max: En gezien het traject van de hele ervaring, vond ik de spraak aan het eind bij het laatste nummer grappig door de manier waarop dit zich opbouwt. Eerst is het een beetje een egoïstische trip en vervolgens is er aan het eind een soort oplossing van het ego. De woorden bevestigden dat op een mooie manier en waren tegelijk eigenlijk heel grappig. Ze maakten het allemaal heel vriendelijk en gemeenschappelijk, waardoor het ineens veel meer voelde als een gedeelde ervaring, in plaats van iets wat ik alleen ervoer.

Jon: Dat is mooi om te horen. En wat gaaf is aan het praatje van Ram Dass is dat, of je je hier nu wel of niet bewust van bent tijdens het luisteren, hij niet in een microfoon praat, maar tegen een menigte. Dus in die zin luister je naar een collectieve ervaring. En je hoort aan zijn stem dat hij compleet 'tuned in' is en volledig in het hier en nu. Dat gevoel weet hij goed op anderen over te brengen. En om dat te kunnen gebruiken op het album was heel bijzonder. Ik vind het nog steeds vrij mysterieus hoe dit zo tot stand is gekomen.

Max: Hoelang ken je deze opname al? Of heb je het ontdekt tijdens het maken van het album?

Jon: Nee, het kwam van een muzikant genaamd East Forest, waarmee ik al een tijdje contact had. Hij heeft met Ram Dass samengewerkt voor diens overlijden en een aantal van zijn laatste openbare toespraken opgenomen. Na zijn overlijden verzocht de Ram Dass Foundation hem om meer van deze opgenomen toespraken in muziek te gebruiken. Vervolgens nam hij contact met mij op en stuurde hij me deze toespraak en ook de ongelooflijke achtergrondzang die je in het nummer hoort. De rest van de muziek heb ik daar bij gecomponeerd. Het gebeurde gewoon. De timing vond ik daarbij opvallend, omdat het precies in mijn leven kwam nadat ik met 'Tayos' klaar was. Daarbij besefte ik al snel hoe bevredigend en verkwikkend het was om dit soort muziek te maken; het soort muziek waarvan ik het gevoel heb dat ik het moet maken.

Max: Oké. Zo had ik laatst een trip waarin ik me realiseerde dat er een vreemd conflict is tussen het feit dat iedereen een enigszins vergelijkbaar leven leidt, maar tegelijk een tamelijk eenzaam bestaan leidt. En ik ontdekte later dat je iets in die richting had gezegd of geschreven.

Jon: Dat heb ik inderdaad ook ervaren en het was echt fascinerend. Ik was enkele weekenden geleden met een aantal supergoede vrienden en mijn broer op Glastonbury. Het was ontzettend leuk, met natuurlijk het magische gevoel dat Glastonbury opwekt. Ik ga niet vaak naar de drukke plekken, maar zoek juist de kleine dingen die Glastonbury uniek maken. Ik herinner me een gevoel van gelukzalige verbondenheid, waar het vaak juist aan ontbreekt, en dat was een droevige constatering.

Maar tegelijkertijd is het heel belangrijk om te genieten van die gezamenlijke geluksmomenten en te beseffen dat ze mogelijk zijn en zelfs de norm zouden moeten zijn. In een gezonde samenleving ervaar je dat gevoel misschien wel vaker. Maar op de een of andere manier hebben we onszelf in een hoek van isolatie geduwd en zijn we hier verwijderd van geraakt. Psychedelica kunnen op dat gebied helpen door ons eraan te herinneren en te laten zien wat er eigenlijk altijd al was.

Max: Ja, naar mijn idee is dat het verbonden zijn met de natuur, in die zin dat ik een gevoel van eenheid ervaar en gewoon in het hier en nu ben wanneer ik psychedelica gebruik. Dat vind ik ook in de natuur als ik nuchter ben, maar kom ik daarbuiten bijna nooit tegen. Hetzelfde geldt eigenlijk voor kunst. Ik denk dat kunst mensen op een vergelijkbare manier kan samenbrengen, denk je ook niet?

Jon: Ja, dat is volgens mij ook het doel ervan. Het voelt in elk geval als het doel. Ik bedoel, het is de reden dat ik deze muziek maak. Ik weet niet meer van wie dit citaat is: 'je maakt wat je wilt zien' of 'je maakt wat je wilt horen'. De muziek die ik maakte, dit album, bestond nog niet. Maar ik vond het nodig dat het zou ontstaan, in de eerste plaats voor mezelf. En als het voor mij zou werken, dan hopelijk ook voor anderen.

Daarbij was het een bijzondere ervaring, omdat het natuurlijk bepaald geen commercieel album is dat op de radio gedraaid kan worden. In plaats daarvan moet het zijn eigen weg vinden. Maar dat doet het op een interessante en geleidelijke manier. Bij verschillende evenementen, gerelateerd aan albums of normale optredens, waarbij het natuurlijk vooral om losgaan gaat, heb ik geweldige reacties gekregen. Het waren er meer dan ik durfde te hopen, van mensen die het echt behulpzaam vonden, vooral met betrekking tot dingen als verdriet, het begrijpen van verdriet en het in perspectief kunnen plaatsen ervan. Dat lijkt het voor veel mensen in elk geval te doen. Maar ik weet niet precies hoe het dat voor elkaar krijgt.

Ook mijn eigen hartzeer zit erin verwerkt, omdat je bij het schrijven altijd je eigen ervaringen meeneemt. En hoewel ik nog nooit het overlijden van een geliefde heb meegemaakt, heb ik wel het verlies van mensen en dierbaren ervaren. Er zitten daarom stromen, of beter gezegd, onderstromen van verdriet in verwerkt, waar muziek naar mijn mening zelf ook voor kan zorgen. Het kan dingen creëren en op een prachtige manier uiting geven aan moeilijke emoties.

Max: Ja, zeker weten. Het is in feite pure expressie, toch?

Jon: Ja, en dan vooral muziek zonder tekst. Wat wel interessant is aan dit album, is dat ik op het album zo open en eerlijk mogelijk ben over mijn eigen innerlijke wereld en mijn eigen ervaringen. Maar omdat het abstract is, kunnen mensen er toch hun eigen invulling aan geven en het interpreteren zoals ze zelf willen. Mensen horen er allemaal iets anders in. Maar ik weet gewoon dat het een directe vertaling is van mijn innerlijke zelf. Een ongelooflijk voorrecht, toch?

Max: Ja. Ik denk dat door taal en woorden achterwege te laten, je ego misschien ook wat naar de achtergrond verdwijnt, omdat je niet bezig bent met het onder woorden brengen van je gevoel.

Jon: Inderdaad. In zekere zin is dit een zeer egoloze release, omdat het, zoals ik al zei, niet de potentie heeft om een commercieel succes te worden. Dat was ook zeker niet mijn insteek. Niet dat ik daar normaal gesproken wel op gefixeerd ben. Dan zou ik namelijk niet al twintig jaar lang instrumentale muziek maken, die in sommige gevallen best raar is. Misschien is er altijd onbewust een deel van me geweest dat rekening houdt met een publiek of wat dan ook, maar daar dacht ik nooit over na. Het was gewoon een ongelooflijk pure ervaring om dit te maken. Echt weer eens wat anders.

Max: Is deze toestand iets waar je zelf naar terug kunt keren, of kun je zonder psychedelica te nemen er niets uit halen?

Jon: Zeker wel. Voor mij is het de kunst om er lange tijd niet naar te luisteren, zodat het bijzonder blijft. Bij mijn andere albums zit het geluk hem voor mij in de creatiefase, want tegen de tijd dat ze klaar en uitgebracht zijn, heb ik er een liveshow bij samengesteld die ik vervolgens de hele tijd moet spelen. Daarmee verliezen de nummers hun magie, in elk geval tijdelijk, tot ik er weer nieuwe variaties op maak.

Maar omdat dit album niet live gespeeld kan worden, is het gewoon wat het is. Er vinden wel ceremoniële evenementen in de vorm van luistersessies plaats, maar dat is eigenlijk niets meer dan naar het album luisteren, achterover leunen en het in je opnemen. Het gaat daarbij niet om optreden. Daarom was het eigenlijk niet nodig om het vaker te beluisteren en hoefde ik er ook niet meer naar om te kijken. Op deze manier kan ik er gewoon zes maanden niet naar luisteren, en er vervolgens weer een ongelooflijke trip mee beleven. Dat is heel fijn, want dat was uiteindelijk ook het doel.

Max: Dat moet wel een mooie ervaring zijn, want dan neemt je oude ik als het ware je huidige mee op reis!

Jon: Inderdaad. Dat is een goede manier om het te omschrijven.

Max: Ik las dat iemand anders opnames van je in een natuurlijke omgeving heeft afgespeeld, ze opnieuw opgenomen heeft en ze vervolgens naar je heeft teruggestuurd. Naar mijn idee is dat zeer natuurlijke geluid op het hele album vrij duidelijk aanwezig. Wat mij betreft, voegde dit veel toe aan het gevoel van ruimte, omdat je bij vlagen een bepaalde soort openheid hoort.

Jon: Ja. Inderdaad, dat heb ik samen gedaan met mijn vriend Dan, die muziek onder de naam '7Rays' maakt. Met hem heb ik veel DMT-trips beleefd. En hoewel ik er niet echt bewust over nadacht tijdens het maken, wilde ik het gevoel creëren dat je krijgt wanneer je de ruimte waar je zat te trippen kort verlaat om het holst van de nacht in te gaan. Je weet wel, zo'n moment waarop je om de een of andere reden even naar buiten moet. De maan schijnt en het is stil, zoals in de bossen van Devon. Misschien hoor je wel een uil, ga je gewoon even plassen of wat dan ook. Maar er is een bepaalde... Je wordt even geconfronteerd met een compleet andere wereld.

Zodra je de ruimte weer betreedt en de muziek nog speelt, lijkt het wel alsof je trip even op pauze stond en ineens weer verdergaat. Dit soort momenten zijn op het album te horen, vooral in de tweede helft. Daarbij krijg je dus het gevoel dat je de kamer uit gaat en wanneer je weer terug komt, er weer helemaal in zit. Ik kan me in elk geval goed herinneren dat iemand het zo omschreef. Het is een soort gevoel waarbij de kamer een eigen energie begint aan te nemen. Soms wordt dit ook wel een 'acid room' genoemd. Mensen kunnen er naar binnen wandelen en merken dat het een voelbare energie uitstraalt.

Max: Ja, precies. Het is grappig dat je het over een uil hebt, want ergens op het album is ook het geluid van een uil te horen. Ik herinner me dat het een prachtige opening vormde, waarbij alles vredig en rustig en kalm was. Is dat wat je beschrijft?

Jon: Ja. Alle dingen, al die momenten en alle vogels die je kunt horen, waren er gewoon. Dat is ook het mooie; er is geen sprake van bewuste plaatsing van elementen en het bevat geen geluiden uit een geluidsbibliotheek. Het was dus niet zo van: oh, ik heb hier een uil nodig. Dit kwam tot stand doordat Dan buiten in het maanlicht zijn pijp ging roken en een hoop veldopnames ging maken. Hij is dus verantwoordelijk voor de opnames die niet in Ecuador zijn gemaakt. En de uil bleek er toevallig te zijn. Toen was het al snel duidelijk dat de uil ook op het album moest komen. Daarbij moest ik er gewoon op vertrouwen dat deze dingen zo bedoeld waren.

Max: Het is best mooi dat het een fusie tussen een Ecuadoriaans regenwoud en Devon is geworden.

Jon: Precies. Nogmaals, het draait vooral om het omzetten van mijn levenservaringen in muziek. Zoals je weet, is het album in Ecuador ontstaan. Maar de meeste trips heb ik gehad in de bossen van Engeland. En ik heb ook steeds meer belangstelling voor deze plaatsen gekregen, omdat we ook hier ooit onze eigen inheemse wijsheden hadden. Maar dit is in grote mate verdwenen.

Toch zijn er nog mensen die hier inzicht in hebben en dit kun je zeker merken in streken als Devon en Cornwall, maar ook in de Schotse Hooglanden. In Wales en Ierland is er nog meer van dat soort magie te vinden, denk ik. Tegenwoordig ben ik daar zeer geïnteresseerd in.

Vaak ligt de nadruk op Ayahuasca en Huachuma (San Pedro). Deze tradities zijn in stand gehouden en iedereen kent ze wel. Maar we hebben hier ook onze eigen tradities gehad en daar wil ik graag meer over te weten komen. Zo hadden we onze eigen sjamanistische manieren en onze eigen sjamanistische muziek en dat soort dingen. Dit is dus eigenlijk mijn equivalent daarvan, dat ik heb voorzien van allerlei soundscapes die ik heb ervaren en waar ik mee ben opgegroeid.

Max: Ik heb een theorie dat de alternatieve drugscultuur van Bristol direct samenhangt met de heidense religies van druïdes in West Country duizenden jaren geleden, waarbij paddenstoelen werden gebruikt.

Jon: Dat wil ik direct geloven. Laat ik het zo zeggen, de magie is er, en ik geloof niet dat het allemaal verdwenen is. Waar ik graag meer over wil leren, zijn dan ook onze eigen mythologieën en onze eigen oude historie. Er is gewoon zoveel in vergetelheid geraakt en door veel verschillende groepen een bewuste strijd gevoerd om deze geschiedenis uit te wissen. Daar heeft het christendom ook een belangrijk aandeel in gehad.

Max: Ja. En zelfs nu denk ik dat... Wordt het 'druïdisme' genoemd?

Jon: Druïderij.

Max: Druïderij...

Jon: Misschien.

Max: Dat dit nog steeds niet serieus wordt genomen, terwijl andere soorten sjamanisme uit andere culturen worden geprezen als mythische, ongelooflijke dingen. Maar zodra je een poging doet om dit op de geschiedenis van het Verenigd Koninkrijk toe te passen, wordt het gezien als hippiegeleuter. Terwijl er waarschijnlijk genoeg waardevols in te ontdekken valt.

Jon: Voor mij heeft het dezelfde waarde. Daarbij komt dat in het algemeen van dit soort inheemse culturen, zowel hier als elders, vaak nauwelijks geschreven bronnen bewaard zijn gebleven. Alles werd van mond tot mond doorgegeven. Dit betekent dat als iets verdween, het ook echt verdween. En dat maakt het extra moeilijk.

Over de oorsprong van Stonehenge heerst bijvoorbeeld veel onzekerheid. Er is eigenlijk maar weinig bewijs dat het iets te maken heeft met druïden, hoewel het een plaats is waar veel druïden komen. Ik bedoel, we weten gewoon niet precies wat de waarheid is; het is een mysterie. Maar mysteries hebben ook iets aantrekkelijks. Wat ik het mooie vind aan muziek hierover maken, is dat je geen harde, feitelijke mededelingen doet. In plaats daarvan druk je gewoon je gevoel en het gevoel van een plaats uit. Daarbij vindt de magie van het land vanzelf haar weg naar de muziek die je maakt.

Max: Je mediteert, heb ik begrepen?

Jon: Ja. Dit is een lang proces geweest, want ik denk dat er ik nu al ongeveer 22 jaar mee bezig ben. Bovendien heb ik verschillende soorten geprobeerd, waarvan transcendente meditatie (TM) op mij de meeste impact heeft gehad. Het is zo'n acht jaar geleden dat ik dat heb geleerd. Dit is voor mij de belangrijkste game changer geweest. Maar ook Kundalini meditatie en veel andere soorten ademwerk en yoga waren belangrijk voor me.

Max: En gebruik je hierbij psychedelica?

Jon: Bij ademwerk absoluut. Bij TM heb ik het nooit nodig gevonden om psychedelica te gebruiken. Ik weet het eigenlijk niet. Het is gewoon op zichzelf al behoorlijk trippy. Ja. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar met paddo's heb ik altijd de behoefte om mijn lichaam te strekken en op yoga-achtige manieren te bewegen. Het maakt je goed duidelijk waar je spanning vasthoudt.

Max: Ja, fysieke beweging tijdens het gebruik van magic mushrooms geeft een ongelooflijk gevoel. En heb je een favoriet psychedelicum of gewoon een favoriete drug in het algemeen?

Jon: Eh, bier, om eerlijk te zijn. Maar los daarvan, denk ik dat ik verschillende fases doormaak. DMT is toch wel de invloedrijkste en krachtigste geweest. Toch weet ik niet of ik het nog een keer ga gebruiken, want zo'n extreme ervaring hoef ik niet direct nog eens mee te maken. Het voelde alsof ik op school zat en bepaalde lessen moest leren. Lessen die nodig waren om dit album te maken. Maar nu het af is, weet ik niet of ik ze nogmaals wil ervaren.

Als ik er een moet kiezen, is dat toch wel ketamine. Ik moet wel opletten dat ik het niet te vaak gebruik, omdat ik me er bewust van ben dat het iets verleidelijks heeft waar het andere psychedelica aan ontbreekt. Wat me vooral aanspreekt, is de duur van de trip en dat je binnen anderhalf uur weer compleet helder kunt zijn. Daarbij stelt het je toch in staat om in het diepste van jezelf naar een gezondere toestand toe te werken. Dit vind ik ongelooflijk diepgaand en ook modern, in de zin dat het een medicijn kan zijn dat in deze tijd veel te bieden heeft.

Max: Intrigerend. Ik moet me er nog eens in verdiepen. Jaren geleden heb ik het wat ketamine betreft behoorlijk voor mezelf verpest, en sindsdien ben ik er bang voor.

Jon: Ja. Misschien helpt het als je weet dat dit voor mij ook geldt. Het probleem van alles wat op de zwarte markt verkrijgbaar is, is dat er geen voorlichting plaatsvindt en het aan goede wetgeving ontbreekt. Ik heb het eens gebruikt toen ik 28 was en ik al zo'n vier halve liters bier op had, terwijl ik me er niet bewust van was dat dit een gevaarlijke wisselwerking kon hebben. Ik werd dan ook enorm ziek en het was een van de naarste ervaringen van mijn leven. Het voelde alsof ik een uur lang ondersteboven hing in een achtbaan die achteruit ging, terwijl ik misselijk was. Het was echt een eindeloze hel.

Daarna heb ik het jaren niet meer gebruikt tot het weer op mijn pad kwam, rond de tijd dat er meer bekend werd over de therapeutische kwaliteiten ervan. Ik begon me te realiseren dat het woord 'k-hole' eigenlijk bijna een belediging is voor iets wat in feite zo heilig is. Het idee om het bijvoorbeeld in een club te gebruiken, staat mij absoluut niet aan. Dat is niet veilig. Ik zou in plaats daarvan aanraden om te mediteren en thuis doelbewust een ruimte in te richten, waarna je een verstandige hoeveelheid gebruikt om uit te zoeken wat je grens is. Zorgen voor de juiste muziek, de juiste kamer en een geschikt iemand als tripsitter is misschien een goede manier om het opnieuw te ontdekken, mocht je dat willen.

Max: Gebruik jij tripsitters? Ik heb het altijd wat een raar idee gevonden, omdat ik nuchtere mensen altijd verontrustend vind wanneer ik drugs gebruik. Maar misschien is dat anders wanneer je te maken hebt met iemand die enorm veel ervaring heeft met dit soort trips.

Jon: Oh, absoluut. Nee, het moet inderdaad iemand zijn die je kent. Of beter gezegd, iemand die je echt goed kent en die ofwel zelf een kleine dosis heeft gebruikt of gewoon van zichzelf tamelijk psychedelisch is ingesteld. Want als je hier een wildvreemde voor gebruikt, is diens aanwezigheid denk ik niet erg zinvol. Ketamine kun je vaak wel alleen gebruiken, maar met DMT gebruikte ik altijd een tripsitter. Omdat een trip daarop maar vijftien minuten duurde, wisselden Dan en ik elkaar af. Dat is eigenlijk ook best makkelijk.

Max: Ik heb ook eens met een vriend DMT gebruikt. Het was de vreemdste ervaring van mijn leven. Tijdens de trip spraken we er niet over en naderhand zei ik: 'ik heb geen idee wie ik zojuist was', waarop hij reageerde met: 'ik ook niet.' Ergens halverwege kwam ons bewustzijn samen en kreeg ik, zoals muzieknoten een bepaald gevoel op kunnen wekken, ineens een idee van hoe het voelde om hem te zijn. Heel vreemd.

Jon: Ergens verbaast me dat helemaal niet, maar dat komt gewoon door hoe magisch het allemaal is. Bovendien is dit met ketamine ook mogelijk. Je kunt fysiek met elkaar communiceren, daar ben ik van overtuigd. Als je met een ander in een ruimte bent en het op de juiste manier aanpakt, is het denk ik zeker mogelijk dat je je solovlucht als het ware samen beleeft. En dat je daarbij op een energetische manier met elkaar communiceert, in plaats van verbaal. Zo ervaar ik het tenminste echt. Natuurlijk is dit niet iets wat je kunt meten en het klinkt misschien als een soort magisch denken. Maar ik heb het gewoon zo vaak meegemaakt en het maakt eigenlijk ook niet uit of het waar is of niet, want dat hoort gewoon bij de ervaring, toch?

Max: Ja. Ik denk zeker dat het bewustzijn van mensen in staat is om te communiceren zonder taal, ook als dit via het lichaam op subtiele manieren gaat die we niet begrijpen.

Jon: Ja, zeer zeker.

Max: Is er andere muziek die je zou aanraden voor psychedelische therapie, behalve je eigen album?

Jon: Nou, eigenlijk niet, nee. Er bestaan niet veel van dit soort langdurige muziekstukken. Dit is ook de reden dat ik graag een lang album wilde maken. Wel zijn er ontzettend veel korte stukken. Tot mijn favorieten behoren 'Vaporware 01' van Donato Dozzy en 'Evening Side' van Four Tet. Daarnaast vind je er een aantal op het nieuwe album van Kelly Lee Owens. Ik weet de titels niet precies meer, maar er is een prachtig nummer dat vernoemd is naar het Welshe woord voor ademhaling ('Anadlu', LP.8), wat ze maar blijft herhalen. Ik raad dan ook iedereen aan om de ambient stukken van dat album te beluisteren.

Max: Geweldig, bedankt. Tot slot een vraag waar ik al jaren mee rondloop. De track 'Immunity' gaat mij erg aan het hart en ik vroeg me af: wat is de sample voor het soort... Ja, wat is het? Niet echt percussie, maar wat het nummer als een soort beat ondersteunt?

Jon: Oh, dat is het pianopedaal. Het is het softpedaal van mijn piano dat kraakt met daarbij het sustainpedaal. Deze heb ik in feite als drums gebruikt.

Max: Ongelooflijk. Oké, hier was ik al jaren benieuwd naar. Leuk om te weten.

Jon: Ja.

Max: Bedankt, man. Ontzettend bedankt!

Jon: Ja, dit was een aangenaam gesprek. Ik wens je een fijn weekend.

Max: Fantastisch. Nogmaals hartelijk bedankt.

Wil je Music for Psychedelic Therapy zelf eens ervaren? Dat kunnen we zeker aanbevelen. Het is op zichzelf al een ongelooflijk muziekstuk, maar, zoals de naam al suggereert, kunnen we niet genoeg benadrukken hoe geschikt het is voor een trip! Zoek je nog een psychedelisch middel? In de Zamnesia Paddoshop vind je de perfecte keuze.

Paddoshop

Onze Paddoshop biedt een ruim assortiment aan magic truffels, paddokweeksets, sporen prints en meer.

View category

Ga naar Domino Records om Music for Psychedelic Therapy te kopen.

Check Dream Machine voor een unieke, overweldigende ervaring met de muziek van Jon Hopkins.

Volg de volgende links om de in het interview genoemde artiesten te beluisteren:

• 7Rays
• East Forest
• Donato Dozzy
• Four Tet
• Kelly Lee Owens

Max Sargent

Max schrijft al meer dan tien jaar en is de afgelopen jaren in de cannabis- en psychedelische journalistiek beland. Hij heeft allerlei artikelen geschreven voor bedrijven als Zamnesia, Royal Queen Seeds, Cannaconnection, Gorilla Seeds, MushMagic en nog veel meer. Hij heeft dus een brede ervaring in deze branche.

Lees bio