Peyote (Lophophora Williamsii): Alles Wat Je Weten Moet

Steven Voser

Emmy Award Genomineerde Cannabisjournalist

Steven Voser

Bijgewerkt op: Februari 23, 2022

Er bestaat een peyote die voorkomt in Mexico en Zuid-West Texas die het goed doet in moeilijke, armzalige omstandigheden en slechte grond. Het zoveel mogelijk nabootsen van deze omstandigheden zou een peyote kweker ook voor ogen moeten hebben. De aarde is niet zo lastig, want een ideale mix kun je zelf maken. Het klimaat kan echter een uitdaging zijn in koudere werelddelen, het zou kunnen betekenen dat je gebruik zou moeten maken van terrariums, kweekkassen en warmtematten. Peyote staat graag in de volle zon, die de bijzondere omstandigheden van de hooggelegen lucht van de Chihuahua nabootst.

WAT IS PEYOTE?

Peyote is een kleine cactus zonder stekels die een psychotrope samenstelling bevat die mescaline heet. Het gebruik van mescaline door inheemse Zuid-Amerikaanse stammen is terug te leiden tot minstens 5.500 jaar geleden, dat zou ook langer kunnen zijn. 

Mescaline is een hallucinogeen dat een radicale bewustzijnsverandering veroorzaakt. Doorgaans erg plezierig, en vaak verheffend met intense visuele ervaringen die een grote rol speelden bij sjamanen en rituele gebruiken. Recreatieve mescaline is niet verslavend en heeft een ingebouwd antiverslavings-kenmerk. Als je het vijf dagen achter elkaar gebruikt werkt het niet meer. Gedurende een aantal weken na de eerste hallucinogene ervaring heb je door de mescaline een lichtelijk gevoel van plezierig zorgeloos optimisme.

Er zijn een aantal ondersoorten die van kleur verschillen maar allemaal dezelfde eigenschappen hebben. Het zijn gedrongen bolvormige soorten die niet groter worden dan zeven centimeter. Ze hebben platte sferische knoppen die verdeeld zijn door prominente ribben die tot 15 centimeter in doorsnede kunnen worden. Als je de knoppen laat doorgroeien ontstaan er koraalachtige klompjes. Ze hebben geen stekels zoals andere cactussen, maar kleine ietwat verhoogde areola's waaruit een bosje wit pluis ontspruit.

Peyote bloeit sporadisch. Er komt snel een witte of roze bloem tevoorschijn. Vanuit een kleine imperfectie in de huid ontstaat er een peul die binnen enkele dagen een bloem wordt. Als de bloem bevrucht is, gaat ze dicht en droogt na een tijdje uit, en in plaats daarvan ontstaat er een langwerpige roze vrucht. Vervolgens droogt de vrucht uit totdat die op een rossige peulvrucht lijkt. Binnenin zijn de platte zwarte zaden klaar om een nieuwe peyote cactus te worden.

De sferische knoppen of kroontjes worden geoogst door het netjes wegsnijden van de bol aan de basis waar de wortels zich bevinden. De wond zal eeltachtig worden en een wond vormen vanwaaruit een nieuwe knop zal ontspruiten. Vervolgens worden ze gedroogd. Door het drogen wordt het mescaline-gehalte verhoogd van minder dan 1% tot 3-6%. 

HOE JE PEYOTE ZADEN KIEMT

De beste tijd om je peyote zaden te kiemen is vroeg in het voorjaar. Ten eerste moet je een aarde-mix maken die geschikt is voor peyote. Stukjes land waar peyote het goed doet in de vrije natuur bestaan vaak uit kalksteen, en erg grove steenachtige aarde. Cactus- en succulent-mixen zijn erg gemakkelijk; je hoeft zelf niks te doen en je peyote zal goed groeien. Als je een wat grover mengsel wilt kunt 1 deel zand, 1 deel steengruis en 1 deel gewone potgrond vermengen.

Vul nu je potten met het aardemengsel en druk het stevig aan, laat een beetje ruimte over zodat je makkelijk water kunt geven. Maak nu de aarde lekker soppig en laat de potten een dag in de schaduw staan zodat het overbodige water kan afvloeien. Nu kun je met de zaden aan de slag. Leg de zaden gewoon op het oppervlak van de aarde, je hoeft ze niet te bedekken. In de natuur vallen ze gewoon op de grond en dat gaat ook altijd goed.

Dek nu de pot af met een stukje doorzichtig plastic en zet het vast met een plakbandje of een elastiekje. Gebruik geen folie want dat is niet sterk genoeg voor wat gaat komen. De ideale grondtemperatuur voor een gelukkige peyote is 22*C. Nog gelukkiger is hij als de pot in een venster op het zuiden staat, en het allerbeste op de grond in de volle zon, naast een radiator. Warmtematten zijn uitstekend geschikt en voordelig in het gebruik. Ze geven de juiste warmte af én je hoeft niet bang te zijn dat er brand uitbreekt omdat je dag en nacht een elektrische deken in het stopcontact hebt zitten.

Bekijk Product

Dit soort vochtigheid kan een beetje vreemd lijken voor iets wat in de woestijn groeit, maar ze doen het er goed op. In het beginstadium hebben ze ook geen behoefte aan water. Na twee of drie weken zullen er ronde bolletjes ontstaan waar de zaden waren. Dat zijn de baby-peyotes. Na vier weken prik je kleine gaatjes in het plastic, het is tijd om te ontvochtigen en af te harden.

Maak na een week nog meer gaatjes. Maak vervolgens na nog een week de gaatjes groter. Na een week of acht tot tien zitten er zo veel gaatjes in het plastic dat de vochtigheid gelijk is gesteld. Wees voorzichtig want deze baby's zijn nog erg kwetsbaar. Verwijder het plastic en als de bovenste laag droog is, geef je ze een beetje water. Peyote houdt van droge voeten dus geef niet te veel water anders kan er wortelrot ontstaan. Met een plantensproeier kun je de bovenste laag uitstekend bevochtigen.

VERZORGING VAN DE PEYOTE

De kleine cactussen zijn nu nog erg kwetsbaar. Het zal maanden duren voordat het wortelstelsel sterk genoeg is om tegenslag te kunnen weerstaan. En nu komen we bij het bekende geduld van de succulentenkweker.

Het warm houden van de aarde gedurende de eerste twee jaar zal het groeiproces versnellen. Ze verkleuren nu snel van het groen van de zaailingen naar hun specifieke kleur en platten af tot de welbekende peyote-vorm. Geef de jonge planten slechts sporadisch water, in de natuur houden ze het ook altijd lang uit zonder water. Van het midden van de herfst tot het einde van de winter geef je ze helemaal geen water om wortelrot te voorkomen. Zodra de warmte van het voorjaar begint, kun je ze weer af en toe wat water geven. Het kan zijn dat je de potten in een emmer water moet zetten zodat de uitgedroogde aarde zich weer vol zuigt.

Na het eerste jaar zijn de wortels voldoende ontwikkeld om ze te kunnen verpotten. Geef elke plant in de voorjaarswarmte een eigen pot. Druk de aarde rondom de jonge plant stevig aan voordat je ze flink water geeft. Zorg ervoor dat het groene deel van de plant boven de aarde staat. De cactus kan anders ook gaan rotten.

Nu de planten goed ontwikkeld zijn hebben ze behoefte aan hitte. Woestijnhitte. Op het Noordelijk halfrond boven de dertig graden breedte kan peyote het hele jaar rond in een kas. Een omgedraaid aquarium is een goed terrarium maar dat kan ook met een PET-fles zonder bodem. Geef gewoon elke pot, of plant in een grote pot haar eigen "kas". De planten kunnen zonder probleem in de winter tegen 4-5ºC en 50ºC in de zomer.

Iedere twee jaar voeg je een laagje nieuwe aarde, of een cactus-meststof toe. Gebruik bij meststoffen altijd de helft van de aanbevolen dosis. Peyote kan opzwellen en barsten als ze teveel meststoffen krijgt. De planten zullen het wel overleven, maar de groei wordt danig vertraagd omdat ze moet herstellen van de wonden. Een flink stuk kalksteen in de pot ziet er decoratief uit en bootst het thuisland van de peyote na met spoorelementen van mineralen.

WAT IS ENTEN?

Een peyote enten op een sneller groeiende soort zoals de Trichocereus kan de groeisnelheid vergroten. Het is niet moeilijk om te doen, zolang je maar schoon te werk gaat. Als je een peyote-knop wegsnijdt, zie je een ring van vezelachtig materiaal. Deze ring bevat alle capillaire vaten die de plant gebruikt om water en voedingsstoffen te transporteren. Als je de top van een trichocereus wegsnijdt, zie je dezelfde soort ring die dezelfde functie heeft.

In een ideale situatie zijn de ringen van gelijke grootte, maar dat is niet gegarandeerd en hangt af van de planten die je tot je beschikking hebt. Plaats nu de peyote met de afgesneden kant op de top van de trichocereus. Zorg ervoor dat de kanten goed op elkaar zitten. Als ze verschillend van grootte zijn zoek dan precies het midden op.

Nu moet de peyote-stek goed op zijn plaats gehouden worden. Dit kan eenvoudig met een paar elastiekjes over de peyote die je vervolgens aan de stekels van die andere cactus haakt. Er zal zich snel littekenweefsel vormen en de peyote zal vervolgens de voeding van de surrogaatplant opnemen.

Als je een nieuwe peyote wilt maken snijdt je een uitgekozen knop los van de plant met een schoon scherp mesje. Leg de knop een paar dagen op een warme plek totdat er zich een korst over de wond heeft gevormd. Nu kun je de knop met het snijvlak naar beneden gericht in een pot met goed aangestampte cactusmix zetten. Gewoon lekker met rust laten en na een half jaar heeft ze nieuwe wortels ontwikkeld.

Geschiedenis: Ritueel Gebruik van Peyote

De kleine cactus Lophophora williamsii, beter bekend als peyote, wordt veel gebruikt volgens Amerikaans-Indiaanse tradities. De Met name de Kiowa stam is bijzonder interessant, vanwege haar vroege adoptie van peyote als ceremonieel sacrament en hun rol in het verspreiden van de plant in andere inheemse groepen.

Aangenomen is, dat de Kiowa¹ migreerden van de noordelijke vlakten naar de zuidelijke vlakten, voordat zij zich uiteindelijk verplaatsten naar hun reservaat in het Zuidwesten van Oklahoma in 1867. Voor deze herlocatie, leefden de Kiowa voornamelijk van het jagen op buffels en volgden zij hun kuddes. Als jagers en verzamelaars, waren zij geroemd en gevreesd, vanwege hun invallen die zich uitstrekten van Mexico tot Canada.

Oorsprong van peyote gebruik

Vanwege de beperkte natuurlijke omgeving van de peyote cactus, hebben de Zuidwestelijke en Mexiaanse stammen het eerst over haar gebruik geleerd. Peyote komt van nature voor in een relatieve kleine regio in het zuiden van Texas en de noordelijke tot centrale regionen van Mexico. Meerdere zuidwestelijke Indianenstammen kenden de plant onder verschillende namen: onder de Kiowa was het seni; onder de Comance heette het wokoni; bij de Mescalero heette het ho en de naam was hikori bij de Tarahumara.

Opgemerkt moet worden, dat er altijd een zeer actieve culturele uitwisseling was tussen de stammen. Hetzij voor rooftochten, handel of territoriale verkenning; altijd waren er intertribale uitwisselingen van informatie. De drie stammen die in het natuurlijke leefgebied van de peyote woonden, hebben hun kennis over de plant doorgegeven. Uiteindelijk waren er dus zes stammen, de Carrizo, de Lipan, de Lipan Apache, de Mescalero, de Tonkawa, de Karankawa en de Caddo, waarvan we weten dat ze de cactus ceremonieel hebben gebruikt. Volgens Omar Stewart: "Binnen deze zes stammen zouden we de oorsprong van de peyote ceremonies binnen de Verenigde Staten moeten kunnen vinden. Dit zijn de stammen in of bij de leefomgeving aan het begin van de negentiende eeuw. Allemaal waren ze bekend met het rituele gebruik van peyote."

Er is bewijs dat veel van deze stammen, vooral de Mescalero, peyote al decennia kenden. Tenminste een eeuw hebben zij land bezet of er invallen gedaan. Er zijn geschreven verslagen van peyote rituelen door de Carrizo stam die terug dateert tot 1649: Een hele nacht durende ceremonie, waarbij gezongen en getrommeld werd, rondom een cirkel.

Het Oklahoma tijdperk

Omdat Oklahoma onderdeel werd van het toegewezen indianen territorium, die volgde op de Indian Removal Act van 1830, werden vele stammen verplaatst naar dit grondgebied. Hieronder bevond zich ook de Kiowa. In 1874, hadden de 'wilde Indianen van de vlaktes', of wat er van over was, zich bij de beschaafde stammen in Oklahoma gevoegd. Peyote had bij vele van deze stammen bekend moeten zijn.

Zodra het peyotisme Oklahoma bereikte, transformeerde de ceremonie aanzienlijk vergeleken met haar origine in Mexico. In de woorden van Stewart:

"De peyote ceremonie in Oklahoma verschilde van eerdere Mexicaanse peyote ceremonies. Er waren geen bloedvergieten; er werd bijna nooit gedanst; mensen zaten als in een vergadering; er waren geen dronken figuren. Het was een aangelegenheid van familie en vrienden, met zingen en bidden, en hoewel het vreemd was voor buitenstaanders, had het een zeer morele aard, zoals iemand wellicht een kerkdienst zou karakteriseren.

Hoewel er geen Christelijke symbolen, met uitzondering van het kruis, kunnen worden gevonden in vroege peyote ceremonies, zou wel gezegd kunnen worden dat het een Christelijke sfeer had. Het was de beschaafde manifestatie van inheemse ceremonies die werden geïntegreerd in de ceremonie van Oklahoma en niet de primitieve, onbeschaafde aspecten."

In Oklahoma werden de zaadjes voor de Native American Church² geplant. Eerst was het lastig om genoeg van het sacrament te krijgen, omdat ze ver weg woonden van de natuurlijke omgeving. En het verzamelen van peyote in Texas was riskant omdat in die tijd Indianen in Texas niet werden toegestaan. Door moedige excursies naar Texas werd er uiteindelijke een constante aanvoer van peyote gerealiseerd.

In 1880 was het leven in de reservaten wat meer stabiel en het peyotisme verspreidde zich snel. Het gebruik trok al snel de aandacht van missionarissen en Indiaanse agenten van de overheid van de VS, die het peyotisme wilden onderdrukken. Na een lange strijd om de legaliteit te behouden, werd uiteindelijk in 1918 de Native American Church opgericht. En de Kiowa waren duidelijk de meest actieve aanhangers van deze nieuwe religie.

De Native American Church

De moeite om het peyotisme legaal en zonder beperkingen te mogen beoefenen, resulteerde uiteindelijk in de oprichting van de Native American Church. Leden van de kerk genieten tegenwoordig van legale bescherming en de vrijheid om het peyotisme te beoefenen. De Amerikaans Indiaanse Religieuze Vrijheidswet van 1978 verklaarde het gebruik, bezit en transport van peyote voor de "traditionele, ceremoniële doeleinden in verband met het uitvoeren van een traditionele Indiaanse religie" als rechtmatig. Geschat wordt dat de kerk tegenwoordig meer dan 300.000 leden telt en lidmaatschap wordt gewoonlijk gereserveerd voor afstammelingen van inheemse stammen.

De Peyote Ceremonie

Laten we eens kijken naar de structuur van een typische Kiowa Peyote zitting. Deze informatie is verkregen uit de observaties en herinneringen van Omer Stewart, die deelnam aan ontelbare ceremonies van de Kiowa en andere stammen. Binnen de Verenigde Staten en Canada zijn er twee uitgesproken rituele variaties: de Cross Fire en het Half Moon ritueel.

Veel verschillen tussen de twee stijlen houden verband met roken. Naast het niet gebruiken van tabak in de Peyote zitting, is het Cross Fire ritueel onderscheidend door een grotere referentie naar de Bijbel, door het vertonen van de Bijbel in de peyote zitting en door het beëindigen van de, hele nacht durende, ceremonie met een preek gebaseerd op een tekst uit de Bijbel.

Er is echter een regel dat de leider van de ceremonie, ook wel peyote chief of Roadman genoemd, “vrij is om de zitting uit te voeren zoals hij wenst en kleine wijzigingen mag doorvoeren. Niettemin passen bijna alle rituelen ofwel in het Half Moon of het Cross Fire patroon.”

Product bekijken

Voorbereiden OP het PEYOTE ritueel

Tussen 19.00-20.00 uur komen de deelnemers samen in een huis, een hogan of een Tipi. De zittingen worden nooit buiten gehouden. Bij voorkeur dragen alle deelnemers een traditionele Indiaanse jurk en hebben zij een bad genomen. Er zijn geen andere voorafgaande voorbereidingen, zoals vasten of zweten. Het avondmaal vindt plaats op de standaard tijd. De ceremoniële ruimte is opgezet door de leider en gastheer van de zitting, die de leiding heeft over het ritueel. Hij heeft een altaar opgezet en heilige objecten verstrekt, zoals een father peyote, de instrumenten en de staf. De crucifix is ook meestal te zien zittingen.

De vuur chief is verantwoordelijk voor het centrale vuur in de tipi, welke is aangestoken voor de ceremonie start. Het is zijn verantwoordelijkheid om het vuur gaande te houden en gebeden te zeggen. Hij is ook verantwoordelijk voor het in en uit de ceremonie geleiden van mensen. Als deelnemers de heilige ruimte betreden, wordt een speciale volgorde aangehouden. Eerst komt de chief, vervolgens de chief trommelaar, dan de ceder man, alle mannen, alle vrouwen en kinderen en tenslotte de fire chief. Er is een cirkelvormige schikking, waarin mannen en vrouwen worden gescheiden. Vrouwen zitten gewoonlijk achter de mannen. De mannen zitten over het algemeen meer naar achteren en de vrouwen bij de ingang. De leider wordt omringd door assistenten. Er zijn tenminste twee assistenten, maar ook wel vier of meer.

Zodra iedereen zit, meestal op een deken, start de ceremonie met een gebed of een toespraak, of allebei. De ceder man zit links van de leider. De Kiowa gebruikt tabak, welke door de leider is verzorgd. De tabak wordt tot sigaretten gerold met behulp van maïsdoppen en eikenbladeren. De sigaretten worden vervolgens met de klok mee doorgegeven en gerookt tijdens de gebeden van de leiders. De rook wordt naar het altaar geblazen.

Samen met de tabak, worden ook bosjes salie met de klok mee doorgegeven. Maar deze worden niet gebrand; ze worden in de handen gewreven en gekauwd. Na de toespraak en het gebed legt de chief de attributen op de grond tussen de leider en het altaar. Op dat moment wordt het eerste ceder in het vuur gegooid. De peyote knoppen worden nu bewierookt voordat zij met de klok mee worden doorgegeven. Elke deelnemer begint met vier knoppen. Elke knop wordt gekauwd, in de handen gespuugd, gerold, aan het altaar aangeboden en daarna doorgeslikt.

Ceremoniële Peyote Muziek

Muziek staat centraal in de ceremonie

Muziek is een centrale activiteit in peyote ceremonies en bestaat uit zingen en drummen. Opgemerkt moet worden dat peyotisme ontwikkeld is tot een intertribale activiteit, de ceremonies en muziek tussen de tradities komen enorm overeen. De liederen worden van de ene stam op de andere doorgegeven. Vier liederen met name, de "Opening Song", de "Night Water Song", de "Morning Sunrise Song" en de "Closing Song", zijn te horen bij verschillende stammen en de Kiowa is daar een van.

In Kiowa ceremonies zijn de gebruikte instrumenten een water trommel en een kalebas rammelaar, in aanvulling op de zangstem. De water trommel is in staat een organisch geluid te produceren met een variabele toonhoogte, vanwege de beweging van het water in de trommel. De water trommel wordt, voor elke ceremonie, gevuld met water en opnieuw vastgebonden.

Zodra iedereen het sacrament heeft ingenomen, start de muziek. De muziek tijdens een ceremonie volgt een vaste procedure. Er is de "staf van gezag", een rietsuiker staf van ongeveer een meter lang, prachtig gedecoreerd, die wordt doorgegeven; de persoon die het vast heeft leidt het gezang. Samen met de staf wordt een gedecoreerde kalebas rammelaar en een waaier van adelaarsveren doorgegeven aan dezelfde persoon. De leider van de gezangen schudt ook de rammelaar.

De leider begint het zingen met vier vaste openingsliederen en houdt de staf voor zich. De chief trommelaar vergezelt hem. Na de vier openingsliederen worden de water trommel, de rammelaar, de staf en de waaier met de klok mee doorgegeven. Van elke man in de cirkel wordt verwacht dat hij vier liederen zingt en elk lied wordt vier keer herhaald. De man die rechts van hen zit speelt de begeleiding op de water trommel. "De zanger houdt de staf in zijn linkerhand en begeleidt zichzelf met de rammelaar in zijn rechterhand." Traditioneel zingen of trommelen vrouwen niet. Het trommelen en zingen duurt de hele avond, op een pauze na tijdens de middernachtelijke water oproep.

Algemene kenmerken van peyote muziek

In het boek "Peyote Muziek" noemt David McAllester zeven algemene kenmerken van peyote muziek waarmee het zich onderscheidt van andere inheemse muziek:

1. De liederen worden gezongen met een relatief "milde" zangtechniek.
2. Ze zijn snel.
3. De begeleiding in achtste noot eenheden loopt gelijk met de stem en voegt toe aan de indruk van snelheid.
4. Ze zijn uniek consequent in het gebruik van slechts achtste en kwart-noten in de vocale melodie.
5. Ze hebben de gebruikelijke vlakke zinspatronen maar tonen daarnaast een aanzienlijke frequentie in gepaarde patronen, beperkte omvang en een ongewoon en vlak slot.
6. De finale toont een toenemend gebruik van de grondtoon voor zinseinden.
7. Aan het eind van een typisch peyote lied, net zo kenmerkend als het Christelijke 'amen', volgt de zin "he ne neyo wa".

De oude en nieuwe stijl

Er is een wezenlijk verschil tussen "oude stijl" en "nieuwe stijl" peyote liederen. De oude stijl liederen zijn traditionele peyote liederen zoals ze al tientalen jaren zijn uitgevoerd en doorgegeven van de ene generatie op de andere.

Nieuwe stijl liederen zijn composities die in de laatste jaren zijn geschreven. Ze zijn vaak elektronisch verbeterd, met name met galmende, geharmoniseerde en elektronische instrumenten. De Native American Church legt de nadruk op het maken van nieuwe liederen, zodat iedereen wordt aangemoedigd nieuwe liederen te schrijven. Als een gevolg hiervan, zijn er nu honderden nieuwe peyote liedjes beschikbaar.

De water oproep

Water mag op geen enkel moment door iemand gedronken worden, dus er zijn twee aangewezen rituelen voor het drinken, de water oproep. Dit gebeurt twee keer, een keer op middernacht en een keer in de morgen. Voor de water oproep wordt een speciaal fluitje gebruikt, gemaakt van bot van een adelaarsvleugel. Uitsluitend de leider mag de fluit bespelen. Het water ritueel volgt een strikte structuur: De leider haalt de trommel, staf, rammelaar en andere objecten terug. De vuur chief vult het vuur aan en legt vier stokjes ceder op het vuur. Hij reinigt ook zorgvuldig het altaar en de vloer. De leider brengt vervolgens een emmer water en zingt vastgestelde water liederen die het water zegenen. Zodra het water is gezegend, morst hij wat water op de grond en geeft dan de emmer met de klok mee door, zodat iedereen kan drinken.

Als de ceremonie hervat wordt, legt de roadman de attributen weer op de grond en verlaat de tipi voor een korte tijd om te bidden tot de windrichtingen. Tot dit punt kon uitsluitend het door de roadman aangeleverde materiaal worden gebruikt, maar na middernacht kunnen individuele waaiers en rammelaars worden gebruikt. Op dit punt in de zitting, wordt iedereen aangemoedigd zoveel mogelijk peyote te eten als mogelijk en de zak met knoppen wordt weer rondgedeeld. Voor de muziek wordt hervat, worden individuele gebeden hardop uitgesproken door mannen en vrouwen. Niemand verlaat de tipi als iemand zingt, bidt of peyote eet. De muziek gaat door tot de water oproep in de morgen, wat een herhaling is van het hierboven beschreven ritueel.

Na het afronden van de ceremonie met gebeden en het opbergen van de attributen, stellen de deelnemers zich in rijen op voor de deur en voedsel wordt uitgedeeld. De volgorde van de maaltijd wordt als volgt uitgedeeld: water, maïs, fruit en vlees. Het voedsel wordt eerst gezegend en dan gegeten. De deelnemers drinken ook het water uit de water trommel. Rond 9 uur 'smorgens verlaat iedereen de tipi om de zon te begroeten en vervolgens roken, praten en hangen zij rond in de tipi. Uiteindelijk wordt de tipi afgebroken en het altaar wordt vernietigd.

Overtuigingen verbonden aan peyotisme

Onder de inheemse Amerikaanse gebruikers van peyote lijken er een aantal gedeelde overtuigingen te zijn. Hierin staat het geloof in een grote god of geest centraal. In willekeurige volgorde, een aantal andere overtuigingen:

• Geestenkrachten zijn ondergeschikt aan de grote god.
• Peyote is een geestenkracht gekozen om de Indianen te leiden.
• Het ultieme doel van de consumptie van peyote is verlichting en lichamelijke verbetering.
• Het individu kan worden geholpen door gezamenlijk gebed.
• Het individu moet zuiverheid bereiken voor hij de geestenkrachten benadert.
• Een belangrijke functie van de peyote zitting is het zuiveren.
• Aanpassingen aan het ritueel zijn toegestaan door nieuwe openbaringen.
• De benadering van geestenkrachten moet bescheiden zijn.
• Het heilige nummer is vier.