De Falende Oorlog Tegen Drugs - Een Overzicht

Wil je de impact, en het falen, van de War on Drugs, oftewel de Oorlog tegen Drugs, begrijpen? Dan is het belangrijk dat je inzicht krijgt in Amerika's veranderende relatie met psychotrope stoffen. Het helpt als we de geschiedenis opsplitsen in 2 ongelijke helften: vóór de Eerste Wereldoorlog en daarna.

Veel inheemse Amerikaanse stammen hadden een heilige band met inheemse planten. Denk aan psychotrope drugs zoals cannabis, peyote en paddenstoelen. Deze planten speelden toen, maar ook nu, een belangrijke rol in spirituele en sociale ceremonies, evenals het dagelijks leven.

In de periode na de kolonisatie en gedurende de 19e eeuw had men een liberale houding tegenover drugs. Bepaalde drugs stonden bekend om hun recreatieve kracht, zoals opium. Maar men gebruikte heroïne voor de behandeling van luchtwegaandoeningen. Cocaïne was een natuurlijk ingrediënt in Coca-Cola en artsen schreven regelmatig morfine voor als pijnstiller.

VAN BELASTINGHEFFING NAAR VERBODSBEPALING

De tweede helft van Amerika's relatie met drugs heeft minder te maken met de Eerste Wereldoorlog zelf. Dit draait meer om de impact van de "Temperance Movement" en het verbod.

Rond het begin van de 20ste eeuw begonnen staten met de invoering van belastingen op drugs. Soms werden drugs beperkt tot uitsluitend medicinaal gebruik. Hoewel de Smoking Opium Exclusion Act van 1909 bijvoorbeeld het roken van opium verbood, was het nog steeds verkrijgbaar voor medicinale doeleinden.

In 1914 introduceerde het Amerikaanse congres de Harrison Act. Deze reguleerde de productie, import en handel van cocaïne en opiaten. Niet lang daarna volgde in 1917 een alcoholverbod. Het congres nam toen het 18de amendement en de National Prohibition Act (ook bekend als de Volstead Act) aan.

MARIHUANA TAX ACT

Tussen 1917 en 1933 werd het verbod strikt gehandhaafd, wat leidde tot een religieuze en moralistische minachting van drugs. Dit werd versterkt door het feit dat veel soldaten na terugkeer uit de Eerste Wereldoorlog met morfine behandeld werden voor hun verwondingen. Dit leidde tot een dramatische toename in drugsverslaving.

In 1930 zag de Federal Bureau of Narcotics het levenslicht. Ook voerde men de Uniform State Narcotic Drugs Act in. Dit in een poging om het misbruik van narcotica te reguleren en belasten, zogenaamd om verslaving te helpen bestrijden. In aanvulling hierop voerde men in 1937 de eerste Amerikaanse cannabiswet in. Via de “Marihuana Tax Act” belastte men de verkoop van cannabis, hennep en marihuana, zonder het bezit of gebruik van wiet te criminaliseren.

Hoe is Amerika nu overgestapt van een relatief soepele drugswetgeving naar het hedendaagse landschap van onderdrukkende en bestraffende drugswetten? De schuld ligt bij één man: president Richard Nixon.

DE SMERIGE REDENEN ACHTER DE WAR ON DRUGS

Nixon werd in 1969 officieel ingehuldigd als president van de VS. Het land bevond zich in midden in een langdurige Vietnamoorlog. Daarnaast kampte men nog met de schok van de moord op JFK in 1963 en die op zijn broer Robert in 1968. Het was een sociaal onrustige periode in de VS.

Nixon won de verkiezingen met een bijzonder krappe marge en stelde zich in 1972 opnieuw kandidaat. In 1971 presenteerde Nixon het probleem van drugsverslaving als een nationale noodtoestand. Door de kwestie te omschrijven als een “Oorlog” tegen drugs, kon hij 84 miljoen dollar aanvragen voor “noodmaatregelen”. De waarheid is echter dat de Oorlog tegen Drugs om meer draaide dan uitsluitend verslaving.

Het was in feite een nuttig politiek instrument. Recreatief drugsgebruik was vooral populair onder 2 specifieke bevolkingsgroepen: de linkse anti-oorlogsbeweging en mensen met een donkere huidskleur. Geen van beide groepen was voorstander van Nixon als president. De War on Drugs stelde de president in staat zijn politieke vijanden te straffen en hen tegelijk aan de schandpaal te nagelen.

Dit betreft geen complottheorie. In 1994 interviewde journalist Dan Baum het hoofd binnenlands beleid van Nixon, John Ehrlichman. Hij was heel duidelijk over waarom de regering het excuus van de Oorlog tegen Drugs nodig had.

“We wisten dat we het niet illegaal konden maken om tegen de oorlog of tegen mensen met een donkere huidskleur te zijn. Maar we konden deze gemeenschappen wel verstoren. Dit deden we door het volk hippies met wiet en kleurlingen met heroïne te laten associëren en deze drugs zwaar te criminaliseren. We konden hun leiders oppakken, huizen binnenvallen, bijeenkomsten verstoren en hen elke avond zwartmaken op het journaal. Wisten we dat we logen over de drugs? Natuurlijk wisten we dat.”

Wisten we dat we logen over de drugs? Natuurlijk wisten we dat.”

Het resultaat? Bij de verkiezingen van 1972 behaalde Nixon een monsterzege.

MAATREGELEN TER BESTRIJDING VAN DRUGSGEBRUIK EN -HANDEL

Nixons drugsbeleid introduceerde strikte wetten en zware straffen voor recreatief gebruik. Daarnaast werden speciale handhavingsinstanties opgericht. Zo zette men de toon voor het binnenlandse drugsbeleid in Amerika. Hetzelfde geldt voor de invloed van de VS op het buitenland.

ANTI-DRUGSBELEID IN DE VS

De Controlled Substances Act, of CSA, werd in 1970 ondertekend. Het doel was het classificeren van drugs in 5 niveaus of categorieën. Deze categorieën rangschikken drugs op basis van hun medicinale toepassing, evenals het risico op misbruik.

De hoogste categorie, oftewel Schedule I, is bestemd voor drugs die beschouwd worden als het meest verslavend met minimale medische voordelen. Onder Schedule I vallen onder andere heroïne, LSD, MDMA en cannabis. De laagste categorie, of Schedule V, omvat stoffen als hoestdrank met codeïne.

Tegen juni 1971 had Nixon de federale financiering voor drugsbestrijdingsdiensten drastisch verhoogd. Ook voerde men zwaardere straffen in. Denk aan verplichte gevangenisstraffen voor drugsmisdrijven en de vorming van de Special Action Office for Drug Abuse Prevention. In 1973 introduceerde Nixon de Drug Enforcement Administration (DEA).

De negatieve houding tegenover drugs werd voortgezet in de jaren ’80, tijdens het presidentschap van respectievelijk Ronald Reagan en George H.W. Bush. Overtreders ontvingen zware straffen. Reagans Comprehensive Crime Control Act van 1984 betekende het einde van wijdverbreid recreatief cannabisgebruik. Tevens opende het de deur voor verplichte minimumstraffen en een kaalplukwet. Van 1980 tot 1984 steeg het operationele budget van de drugsbestrijdingsdiensten van de FBI van $8 miljoen naar $95 miljoen.

In 1988 werd het ONDCP opgericht, oftewel het Office of National Drug Control Policy. Zij introduceerden in1989 de National Youth Anti-Drug Media Campaign. Met steun van presidenten Bush en Clinton werd het bestuur van het ONDCP geïntroduceerd en vervolgens gepromoveerd naar een soortgelijke status als het kabinet. De financiering voor het departement viel onder de Treasury and General Government Appropriations Act van 1998.

OPERATIES IN HET BUITENLAND

Nixon beweerde de betrokkenheid van de VS in buitenlandse conflicten te beperken. Toch diende het begrip van een “Oorlog tegen Drugs” als een handige dekmantel voor Amerikaanse militaire en paramilitaire operaties. De Amerikaanse betrokkenheid in andere landen onder het mom van een drugsoorlog leidde tot enorme budgetten voor buitenlandse hulp, materiaal, training en troepen. Dit beïnvloedde de buitenlandse politiek en belemmerde linkse opstanden.

Daarnaast lag de CIA onder vuur vanwege vermeende drugssmokkel. Het werd gesuggereerd dat de dienst verantwoordelijk is voor de handel in drugs. Dit gebeurde vanaf begin jaren ’60 tot en met de 21ste eeuw. Hieronder vallen beschuldigingen van heroïnehandel in de Gouden Driehoek en drugshandel in Mexico, Honduras, Nicaragua, Panama en Venezuela.

DE IMPACT VAN DE WAR ON DRUGS

De Oorlog tegen Drugs heeft onherstelbare schade aangericht in de VS. Dit geldt zowel in eigen land maar ook als het gaat om wetenschappelijke vooruitgang.

SOCIAALECONOMISCHE IMPACT

De poging van Nixon om specifieke bevolkingsgroepen aan te pakken, leidde tot een enorme sociaaleconomische ongelijkheid. Dit zette zich in de jaren ’90 voort. De zwarte gemeenschap werd onevenredig getroffen door het drugsbeleid. Hetzelfde geldt voor lagere inkomensgroepen.

Het politieke sneeuwbaleffect van verplichte gevangenisstraffen resulteerde in de opsluiting en rechteloosheid van steeds meer jonge Amerikanen met een donkere huidskleur. Afhankelijk van de staat kan dit leiden tot permanent verlies van stemrecht, onderwijskansen, werk en huisvesting onder reeds ondervertegenwoordigde groepen.

IMPACT OP DE BELASTINGBETALER

De Harvard-econoom Jeffrey A. Miron deed in 2008 onderzoek. Hij beweert dat de VS in totaal $41,3 miljard zouden besparen door de Oorlog tegen Drugs te staken. Miron vergeleek de kosten van handhaving en gevangeniskosten met de voordelen van belastingheffing op legale drugs. Hieruit concludeerde hij dat een stijging van $46,7 miljard aan belastinginkomsten mogelijk is.

IMPACT OP DE KWEKER

De Amerikaanse pogingen om de invoer of het gebruik van drugs te voorkomen, hadden een enorme internationale impact op het bestaan van boeren. Zo werd bijvoorbeeld het cocablad in Zuid-Amerika traditioneel gebruikt voor spirituele, medicinale en voedingsdoeleinden. Toch werd het Amerikaanse coca-uitroeiingsbeleid toegepast zonder de boeren een alternatief gewas aan te bieden. Zelfs het leger werd ingezet. Hierdoor zaten boeren zonder voedsel, inkomsten of mogelijkheden.

DE WAR ON DRUGS: EEN VOLSLAGEN MISLUKKING?

De inefficiëntie van het verbod op drugs kunnen we niet genoeg benadrukken. De gevolgen ervan in talloze samenlevingen zijn ook verstrekkend. Bovendien heeft een repressieve aanpak maar weinig invloed op de wereldwijde drugsvoorraad. Tegelijk is er een negatieve impact op mensenrechten, internationale veiligheid, nationale ontwikkeling en volksgezondheid.

Simpel gezegd: de Oorlog tegen Drugs is een compleet fiasco. Het biedt geen voordelen voor de gezondheid en veiligheid van de samenleving. Sterker nog; het verergert de situatie.

In wezen is dit falen het gevolg van onvoldoende aandacht voor de behandeling van verslaving en racisme. De federale overheid gaf de meeste middelen uit aan wetshandhaving en straf. Ze heeft geen enkel voordeel geboden in de vorm van verslavingszorg. Er is ook geen poging gedaan om drugsgebruik te beteugelen.

In Europa begint men echter steeds meer het gezond verstand te gebruiken. Men focust steeds meer op verantwoord drugsgebruik en benadrukt schadebeperkende methoden. Dit vermindert de negatieve effecten van drugsgebruik aanzienlijk.

In Nederland beschouwen we drugsgebruik niet als een juridische kwestie. In plaats van straffen centraal te zetten, heeft de Nederlandse overheid centra geopend. Daar kunnen drugsgebruikers terecht in een veilige en hygiënische omgeving. Het nettoresultaat is een verlaagd sterftecijfer. Ook is er een afname in de verspreiding van virussen als HIV en hepatitis C. In landen zoals Duitsland, Spanje, Canada en Noorwegen zijn vergelijkbare projecten opgestart. Dit signaleert een verandering in onze kijk op drugs.

Het is tijd de Oorlog tegen Drugs te staken. Laten we geen miljarden besteden aan een zinloze, bestraffende benadering. Laten we ons in plaats daarvan richten op een toekomst van verantwoord, bewust en vreedzaam drugsgebruik.

Steven Voser

Steven Voser is een onafhankelijke cannabisjournalist met meer dan zes jaar ervaring in het schrijven over alles omtrent wiet: hoe je het kweekt, hoe je er optimaal van geniet, maar ook de groeiende industrie en het onduidelijke juridische landschap eromheen.

Lees bio